اهمیت نقویت و ترویج صدا و سیمای محلی و بومیسیف الله کرمی از دیواندره

 اگر آمار ارایه شده درست باشد ؛۸۰ درصد مردم از ماهواره استفاده می کنند. دلیل آن هر چه باشد یک نکته غیر قابل انکار است و آن این است که صدا و سیمای رسمی ما نتوانسته است اوقات فکری متقاضیان را به نحو مطلوب پر کند.لازم نیست همیشه جنبه های منفی را در نظر داشته باشیم و جاذبه های غیر اخلاقی را باعث این گرایش بدانیم. نه ، با قاطعیت می توان گفت که این چنین نیست شما برنامه ی خوب و سالم و در عین حال باسلیقه های مختلف ارائه بدهید مطمئن باشیم درصد استفاده کنندگان از برنامه های مبتذل به حدی خواهد بود که قابل ذکر نباشد.
ظرفیتهایی اجتماعی ایران در یکی دو دهه ی اخیر به حدی رشد داشته است که بعضی از انتظارات غیر عملی را می توان به صورت کاملأ اجرایی مشاهده کرد .
احتمالأ داشتن بیست شبکه ی تلویزیونی که به صورت مدام برنامه بخش کند تا چند سال گذشته یک امر غیر ضروری و شاید غیر قابل باور بود .
 ارتباط مستقیم با کشور آمریکا و مذاکره برای مسائل هسته ای کاری نشدنی و غیر بیان بود تا آنجا که اگر کسی از این موضع سخن می گفت سریعأ با انگ وطن فروشی و عمل خلاف شئونات اجتماعی ،بایکوت می شد .
جرم سیاسی و تعریف قانونی از آن از مجموعه سخنان “مگو” و مساوی با بها دادن به ضد انقلاب بود تا آنجا که طبق مستندات موجود در کمسیون حقوقی و قضایی مجلس  در اولین پیشنهاد ارائه ی طرح یا لایحه برای جرم سیاسی ، نظر مخالفین این بود که داشتن چنین قانونی مساوی با اعتراف به داشتن افرادی مخالف با نظام تعبیر می شود بنا بر این چنین قانونی ارزش بیان ندارد و با این کار خودمان باعث تضعیف نظام می شویم!در حالیکه همین روزها این قانون به مجلس می آید و به هر حال یک شروع پسندیده است.
از این قبیل بر داشتها و استدلالهای که در دو دهه ی گذشته به واسطه ی مجموعه تفکراتی که در زمان خود درست عنوان می شد، کم نیست ولی امروزه بسیاری از محدوده ها ی ناشدنی در گذشته به صورت یک نیاز و ضرورت بازگشت نموده و دیدگاهها نسبت به کراهیت یا ممنوعیت آن عوض شده است.
دنیای تکنولوژی و پیشرفتهایی همه جانبه  در سطوح مختلف این واقعیت را می پذیرد که تک صدایی در مجموعه ی  حاکمیت نه تنها نکته ی مطلوب و مورد پذیرش بسیاری از متفکران اجتماعی نیست که گاه این تک صدایی می تواند زمینه ساز انحرافاتی باشد که نمونه هایی از آن را در جریان معادلات اقتصادی و پولی جامعه در دو دولت قبلی که نماد تک صدایی در حاکمیت بود مشاهده کردیم تا آنجال که به قول عده ای از تحلیلگران ،مضرات و مشکلات بوجود آمده بوسیله ی آن طرز تفکر  تا سالهای سال قابل رفع نیست.
حالا نگاهی به وضعیت رسانه های جمعی در جهان و منطقه بیاندازیم .بدون هیچ بزرگ نمایی و بدون هیچ تعصب بی جایی این اعتراف وجود دارد که در زمینه ی فرهنگ سازی و ارائه ی خدمات مطلوب دیداری و شنیداری نه تنها در جایگاه مناسبی نیستیم که اگر با همین روال پیش برویم روز بروز در برابر سرعت فراگیر تکنولوژی و فرهنگ سازی عقب ماندگی بیشتری نصیبمان خواهد شد و به این موضوع معترف خواهیم شد که گیرنده های دیداری و شنیداری در داخل کشورهر روز بیشتر به سوی فرستندگان خارج از مرزهای جمهوری اسلامی تنظیم می شود.آمار رسمی اخیردر مورد استفاده از ماهواره، چیزی حدود چهل درصد بود!
قانونی کردن فرستنده های خصوصی در داخل کشور با رعایت چهارچوبه ی قانونی کاری است که تا حد زیادی می تواند اقوام وگروهای اجتماعی و فرهنگی و سیاسی را به سوی خود جذب نموده و با در اختیار قرار گرفتن بلند گوهای قانونی این فرصت را به وجود می آورند تا لایه های پنهان و پر بار موجود در فرهنگ غنی ایران اسلامی را بیان کنند و ما را از پایبندی به خوراک آلوده ای که دیگران برایمان مهیا کرده اند برهاند.  
          داشتن رادیو و تلویزیون خصوصی و خارج از تصمیم گیری سازمان صدا و سیما مثل گسترش دادن بانک های مختلف با نظارت بانک مرکزی است که این آزادی عمل را به مردم می دهد تا  احساس جبر در انتخاب نداشته باشند . به طور مثال اگر در هر استانی در بخش خصوصی صدا و سیمایی به گسترش لهجه ها و باورهای خاص آن منطقه بپردازد چه زیانی به اصل فرهنگی ما وارد می شود ؟دوبله ی برنامه ها با لهجه های محلی و آموزش خرده فرهنگها که مسلمأ کار صدا و سیمای رسمی ما نیست هیچ زیانی برای دولت و ملت ندارد .
      گروههای شناسنامه دار سیاسی اگر در کنار داشتن روزنامه های خود از یک شبکه ی تلویزیونی برخوردار باشند و دیدگاههای خود را برای مردم بیان کنند ،چه زیانی به فهم فرهنگی و سیاسی مردم وارد می کند؟ معلوم است اگردرخودصدا و سیما این امر پسندیده پایه گزاری شود با اطمینان می توان گفت که با وجود دهها شبکه ی خصوصی در تمام کشور آنقدر ظرفیتهای نو و دلپذیر ایجاد خواهد شد که اوقات فراغت ذهنی ما را با برنامه های سالم بومی پر کند .
درست است که هر کاری در آغاز با کمبود هایی روبرو می شود که البته  با کمی صبر وحوصله قابل بر طرف شدن است .اگر طرح یا لایحه ای برای این مهم به مجلس شورای اسلامی ارائه شود  با راحتی خیال می توان پیش بینی کرد که متقاضیان فراوانی در بخش خصوصی به آن روی خواهند آورد و از آن استقبال خواهند نمود. به هر حال این ضرورتی غیر قابل انکار است.     
 
تاريخ : چهارشنبه هشتم مرداد ۱۳۹۳ | ۱:۵ | نویسنده : سیف الله کرمی | سایت سینا سانا