ای کاش آدمی،وطن‌اش را هم‌چون بنفشه‌ها، می‌شد با خود ببرد هر کجا که خواست  

 
 
استریو سیار!
نوار خام می خرد و با ضبط باطری داری که در چرخ دستی اش دارد انها را تکثیر می کند و به مردمی که هنوز دل در گروی صدای خفه و جوییده نوار کاست دارند می فروشد. در بساطش از صد تومان نوار هست تا نوارهایی که می گوید هشت هزار هم نفروخته، نوارهایی که شاید انچه را در دل دارد و می گوید وصفش در ایران نمی گنجد را در خود جا داده اند.
زنش را هفده سال پیش از دست داده و دو فرزند دارد که دوراند و شیوه ی زندگی پدر را نمی پسندند. خانواده اش همان اهالی اطراف بانک ملی مرکزی اند که همه “میرزا حمه صالح کس نزان ” را می شناسند. پیرمرد عاشق چرخ دستی اش است، چرا که هم وسیله ی امرار معاشش است، هم بهانه ای برای ورزش و هم دلیلی برای شاد کردن مردم، می گوید راه های زیادی را با هم رفته اند گاهی تا قوخ و حتی زمانی تا بانه ! و تا ان سر دنیا هم حاضر است پیاده برود به شرطی که همراه هم باشند، معلوم نیست کدام یک دیگری را به حرکت در می  آورد.خواننده ی مورد علاقه اش سید علی اصغر و حسن زیرک است، ثروت دنیا را با دسته گل روی چرخش عوض نمی کند و فقط از خدا ایمان می خواهد و دیگر هیچ !
چند باری اسم احمدی نژاد را می اورد، انگار قهرمان تازه ای در دنیایش پا ننهاده. ادرس شارنیوز را روی کاغذی برایش می نویسم! شاید این اخرین پل بین او و دنیای مجازی باشد.