پایگاه اطلاع رسانی کرد نور آخرین اخبار روز ایران و جهان
روز قلم، را تنها با یک بیت شعر از «احمد خانی»، شاعر و نویسنده کُرد، آغاز می کنم و می نویسم؛«شیری هونه را مه بیته دانین/ قه دری قه له ما مه بیته زانین».
این بیت از دیوان «مم و زین» احمد خانی، در وصف ارزش قلم است. «خانی» می گوید: تا هنر ما و قدرت آن تثبیت نشود، ارزش قلم ما هم معلوم نمی شود.
این مجاز زیبا که در آن شاعر می خواهد شمشیر برنده هنر، مسلط شود تا قدر و قیمت قلم را برای ما مجسم نمایند، وابستگی ادب و هنر را به هم نشان می دهد. شاید این شاعر، نویسنده و فیلسوف کُرد قرن ١٧میلادی، با ارزش گذاری به قلم در سایه تثبیت هنرش که جهان شعر و ادب و علم و فلسفه است، خواسته تا صاحبان قلم را ارج نهاده باشد.
قلم و شمشیر در این بیت شعر، دو ابزاری اند که می توانند در دستان صاحبان قلم و جنگجویان باشند تا فتح کنند، بنویسند، دنیایی جدید کشف کنند و ادبی نو را به ظهور برسانند. شمشیر می برد و فتح می کند و قلم می شکافد و خلق می کند. فکرها، اندیشه ها با قلم شکافته می شوند تا سیاهی بر صفحه ظاهر شود و هر قلم کار هزاران شمشیر را در یک بیت شعر، یک خط نثر و یک سطر تحلیل انجام می دهد.
تثبیت این قدرت چگونه میسر است؟ کما اینکه در مصرع دوم خانی، فیلسوف برجسته، به ارزش قلم اشاره می کند. ارزشی که صاحب قلم می تواند در سایه آزادگی و حفظ کرامتش آن را کسب کند، همیشه مانند شمشیری است که آماده میدان نبرد و است غلاف شدنی هم نیست.
شمشیر تند و تیز عدالت که اینبار جوهرش نه خون، بلکه سیاهی مرکبی است که اندیشه ها را به کلمه تبدیل می کند تا قداست هر کلمه را به رخ بکشد و بتواند بیافریند هر آنچه را که دل و درون می طلبد. کلمه ها مدیون قلم اند، قلم هایی که روح دارند، جان دارند و جان می بخشند به هر آنچه نوشته می شود.
قلم است که پرده ها را می شکافد تا زیبایی، هنر و خیال شاعرانه و ادیبانه و حق خواهانه نویسنده اش را نمایش دهد. دیر زمانی است که روز قلم به حرمت نویسندگان و کاتبان در ایران باستان به رسمیت شناخته و گرامی داشته می شد. روزی که روز خلق کردن و آفریدن است، جرات می خواهد بنویسی و مسئولیتش را گردن بگیری، «سوگند به قلم و آنچه می نویسد».
هر کلمه که بر کاغذ نوشته می شود؛ جهانی است مملو از کام و ناکامی، کین و دوستی، رنج و آسایش…. هر کلمه خداگونه می آفریند، نابود می کند و در نهایت ثبت می شود تا بماند و موجودیت پیدا کند. اما کام دل نویسندگان و شاعرانمان تلخ است، در روزی که روز قلم است، روز شمشیر بران جنگجویان ادب و هنر و رسانه.
من شاعری را می شناسم که قلم ها زد، دل ها را برآشفت و آرام ساخت، اما هنوز یک کتاب چاپ شده ندارد. نویسنده ایی را می شناسم که کتاب های دست نویسش را به آب رودخانه سپرد و دیگری نوشته هایش را آتش زد و همه شان در یک عصر غمگین شمشیرهایشان را غلاف کردند و قلم ها را شکستند.
این شمشیر انگار باید جلا یابد و قلمی از جنس عدالت می خواهد تا بزداید هر آنچه را که لایق قلم نیست. تا با جانی دوباره این روز را گرامی دارد. ١٤ تیر، روز قلم، به یاد و نام آن هایی که نوشتند تا دیواری نباشد، نوشتند تا پرده ها برافتد و روشنایی، چشم و دل ها را دربرگیرد، مبارک/.
